Ο Βυζαντινός Πύργος
Τά μοναστήρια, τά ὁποῖα δέν βρίσκονταν μέσα σέ ἀστικά κέντρα, ὥστε νά εἶναι δυνατή ἡ ἀσφάλειά τους, ἀλλά εἶχαν ἱδρυθεῖ σέ ἐρημικά παράλια ἤ σέ ἀπόκεντρα μέρη, ὅπως καί ἡ Ἰερά Μονή τοῦ Παντοκράτορος, εἶχαν τήν ἀνάγκη ὄχι μόνο ἑνός παρατηρητηρίου,
ἀλλά καί ἑνός ἔσχατου τόπου προστασίας καί καταφυγῆς σέ περίπτωση είσβολῆς καί ἅλωσης τῆς Μονῆς ἀπό βαρβαρικές ἐπιδρομές.
Αὐτός ἦταν ὁ λόγος πού, ὅπως γράφει ὁ Ὀρλάνδος, οἱ Μονές ἔφθαναν στόν κολοφώνα τῆς ὀχύρωσής τους. Τέτοια παραδείγματα ὀχυρῶν πύργων σώζονται ἕως τίς ἤμέρες μας σέ ἄριστη κατάσταση σέ ὅλες τίς Μονές τοῦ Θεομητροβάδιστου Ἄθωνα.
Συνήθως οἱ ἀμυντικοί αὐτοί πύργοι ἐσωτερικά διέθεταν ὀρόφους, στούς ὁποίους ἀνέβαινε κάποιος ἀπό κτιστή κλίμακα. Ἡ κλίμακα αὐτή στήν περίπτωση τοῦ Πύργου τῆς Μονῆς βρισκόταν ἐντός τοῦ πάχους τοῦ τοίχου.